Stationsdistrict Nijmegen

De complexiteit van deze opgave ligt in het combineren binnen schaarse ruimte van de functie van gebied als mobiliteitsknooppunt met de ambitie van een forse verdichting van programma en het toevoegen van verblijfskwaliteit. Dat alles in een gebied dat bovendien deels de status van rijksbeschermd stadsgezicht heeft.

We bouwen voort op de unieke bestaande kwaliteiten in het gebied. Aan de centrumzijde van het station zetten we vooral in op het verbeteren van de stadsstructuur. Hier vormt het beschermd stadsgezicht van de 19e-eeuwse stadsuitleg een waardevolle basis en inspiratiebron. Aan de westzijde van het spoor is de ligging op de rand van de spoelzandwaaier de belangrijkste identiteitsdrager.

Aan de centrumzijde van het station zetten we vooral in op het verbeteren van de stadsstructuur. Naast het verder terugdringen van ruimte voor de auto is een belangrijk instrument hiervoor het ontwarren en vereenvoudigen van de kluwen van bus- fiets en wandelroutes. Die zorgt er momenteel immers voor dat de directe omgeving van het station geen aantrekkelijke ruimte is. Door een nieuwe configuratie van busperrons, -routes en -buffers komen fietsers en wandelaars op de twee belangrijkste routes tussen station en binnenstad vrijwel geen bussen meer tegen.

De Tunnelweg wordt versmald voor autoverkeer; langs de flanken wordt nieuwbouw toegevoegd die ook adresseert aan de Tunnelweg, waardoor deze weg meer het karakter van een stadsstraat krijgt. Zo wordt er direct naast het station veel programma toegevoegd, dat tegelijkertijd het stationsplein beter inkadert.

Ook wordt er ruimte voor groen vrijgespeeld: beschaduwde groene routes in alle richtingen en groene verblijfsplekken. Zoals een pocketpark tussen Vredestraat en Stieltjesstraat; een stapsteen tussen station en Kronenburgerpark.

We herstellen van de groene omarming van straten, pleinen en gebouwen. Het royale groene karakter ervan biedt namelijk een perfect passend antwoord op de actuele vraag naar verblijfsklimaat met een gezonde en klimaat adaptieve inrichting. Zo zetten we op de Van Schaeck Mathonsingel, de monumentale route tussen station en Keizer Karelplein, in op het vergroenen en activeren van de voorterreinen, die nu voornamelijk als parkeerruimte worden gebruikt. Ook stellen we voor de oorspronkelijke opzet van de singel te herstellen, waarin de hoofdwandelroutes aan de randen van het profiel geplaatst zijn, terwijl het middenplantsoen meer een verblijfsruimte wordt. Zo krijgt ook de flankerende bebouwing, bestaand en nieuw, de kans om meer interactie aan te gaan met de singel.

De ruimte die de auto heeft ingenomen op de singels binnen het Stationsdistrict en het Keizer Karelplein, heeft op diverse plekken geleid tot een verschraling van de oorspronkelijke groene grandeur en is ten koste gegaan van de ruimte voor voetgangers. Met de inzet op royaal groen en herstellen van historische routes wordt een deel van deze ruimte teruggegeven.

Ook op het iconische Keizer Karelplein streven we naar het herstellen van de 19e-eeuwse allure. Wanneer het lukt om de fietspaden naar binnen te verplaatsen, ontstaat ruimte aan de buitenzijde van het plein voor vergroening en een comfortabelere wandelroute, geflankeerd door een dubbele bomenrij. Ook de oorspronkelijke groene voorruimten voor de gebouwen komen er zoveel mogelijk terug. Tegelijkertijd blijft het Keizer Karelplein een belangrijk knooppunt in het verkeersnetwerk van de stad.