Sinds het Pampus-plan uit 1965 zijn talloze ontwerpen voor een stadsuitbreiding in het IJmeer gemaakt. De locatie werd omstreeks 1995 opnieuw actueel. In ons ontwerp is gebroken met het voornemen om het IJmeer in te polderen en er een nieuwe stadslob te bouwen. De vingerstad is omgezet in een losjes samengesteld eilandenrijk. De openingen tussen de eilanden garanderen visuele en ecologische transparantie in de archipel. Het verschil tussen de ruwe en luwe watervlakken maakt een differentiatie van oevers mogelijk: bomendijken in het noorden, kades aan de baai, oevertuinen in het zuiden.
Terwijl de compositie van de archipel een zekere grilligheid vertoont, heeft de openbare ruimte op de eilanden een eenvoudige geometrische hoofdstructuur. Binnen deze hoofdstructuur krijgt ieder bouwproject een eigen relatie met de stad en landschap. Naast de woon- en werkgebieden biedt een jachthaven, een strand, een transferium, een begraafplaats en diverse nieuwe natuurgebieden.

Since the 1965 Pampus plan innumerable designs have been made for the urban extension in the IJmeer. The site became topical again in 1995. Our design deviates from the intention to dyke in and reclaim the IJmeer with the aim of adding a new urban lobe. In our proposal the model of a finger city has been converted into a loosely arranged archipelago. The openings between the islands safeguard the visual and ecological transparency of the archipelago. The difference between the lee and the rough water surfaces allows differentiation in the contours of the shoreline: from tree-lined dykes in the north, via quays, to waterside gardens in the south. While the composition of the archipelago as a whole is slightly whimsical, the public spaces on the islands have a simple geometric structure. Within this structure each project establishes its own relationship with the city and the landscape. Besides residential and work areas, IJburg has a marina, a beach, a transferium, a cemetery and various new nature reserves.